22/1/10

Τα πρόωρα μωρά μεγαλώνουν ταχύτερα ακούγοντας Μότσαρτ

Νέα έρευνα επιβεβαιώνει την ευεργετική επίδραση της μουσικής στην ανάπτυξη των νεογνών.
Η επιστημονική βιβλιογραφία περιλαμβάνει πληθώρα ερευνών που επιβεβαιώνουν τη συμβολή της κλασικής μουσικής στη μείωση του στρες και στην επιβράδυνση του καρδιακού παλμού. Σε σύγκριση όμως με τη μουσική των ομότεχνών του Μπαχ και Μπετόβεν, η μουσική του μεγαλοφυούς Αυστριακού μουσουργού φαίνεται ότι κυριολεκτικά κάνει θαύματα!

Και μάλιστα όχι μόνο σε ανθρώπους, αλλά ακόμη και σε ζώα και φυτά! Πριν από μερικά χρόνια, σχετική έρευνα είχε αποκαλύψει ότι η μουσική του Μότσαρτ βοηθούσε τις αγελάδες να παράγουν περισσότερο γάλα, ενώ ένας οινοπαραγωγός υποστήριζε ότι τα αμπέλια του έδιναν καλύτερη ποιότητα σταφυλιών όταν αναπτύσσονταν «ακούγοντας» κλασική μουσική, και κυρίως σονάτες του Μότσαρτ.
Ηδη από το 1993 έρευνα είχε δείξει ότι η συστηματική έκθεση των φοιτητών στις θεϊκές σονάτες του Μότσαρτ βελτίωνε σαφώς τις επιδόσεις τους σε τεστ ικανότητας χωρο-χρονικού «συλλογισμού». Πιο πρόσφατα, εντυπωσιακή έρευνα που πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, έδειξε ότι τα γεννημένα πρόωρα λιποβαρή νεογνά κερδίζουν βάρος και σωματική μάζα πιο γρήγορα όταν νανουρίζονται ακούγοντας τις μελωδικές συγχορδίες της μουσικής του Μότσαρτ.
Οπως μάλιστα επισημαίνουν στη μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Pediatrics», μόνο η μουσική του Μότσαρτ καταφέρνει να επιφέρει το ευεργετικό αυτό αποτέλεσμα, εν αντιθέσει με τη μουσική άλλων μεγάλων συνθετών, όπως ο Μπαχ ή ο Μπετόβεν.
Πράγματι, οι επιστήμονες έβαλαν 20 νεογνά που είχαν μόλις συμπληρώσει ένα μήνα ζωής να ακούνε μουσική του Μότσαρτ επί τριάντα λεπτά, ενώ στο διάστημα αυτό μετρούσαν επιμελώς τις μεταβολικές τους αντιδράσεις και συγκεκριμένα την ενεργειακή τους δαπάνη, δηλαδή πόσες θερμίδες «έκαιγαν». Κατόπιν μέτρησαν πόσες θερμίδες κατανάλωναν όταν δεν άκουγαν καθόλου μουσική ή όταν άκουγαν μουσική άλλων συνθετών.
Εκπληκτοι οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα νεογνά, όταν εκτίθονταν στις αρμονικές μουσικές συνθέσεις του Μότσαρτ, κατανάλωναν πολύ μικρότερη ποσότητα θερμίδων από ό,τι όταν δεν άκουγαν καθόλου μουσική ή όταν άκουγαν μουσική άλλων συνθετών! «Πιστεύουμε ότι οι επαναλαμβανόμενες μελωδίες του Μότσαρτ θα πρέπει να ασκούν κάποια ευεργετική επίδραση στον εγκεφαλικό φλοιό, επειδή δεν διαπιστώσαμε να συμβαίνει το ίδιο αποτέλεσμα με μουσικές μελωδίες λιγότερο γραμμικές, όπως αυτές του Μπετόβεν, του Μπαχ ή του Μπάρτοκ. Βέβαια, θα χρειαστεί να γίνουν και άλλες έρευνες προκειμένου να δοθεί μια ολοκληρωμένη επιστημονική εξήγηση αυτού του αινιγματικού φαινομένου, πάντως για την ώρα είναι σαφής η χρησιμότητα αυτής της ανακάλυψης για τη θεραπεία των πρόωρων νεογνών», επισημαίνει η συντονίστρια της έρευνας δρ Ronit Lubetzky. «Η αύξηση του βάρους είναι απαραίτητη προκειμένου να μειωθεί ο χρόνος παραμονής ενός νεογνού στη θερμοκοιτίδα και κατά συνέπεια στο νοσοκομείο. Η έκθεση στη μουσική του Μότσαρτ είναι λοιπόν ένα από τα στοιχεία που μπορούμε να αξιοποιήσουμε ώστε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όσο το δυνατόν πιο ευνοϊκό για την ταχύτερη φυσιολογική ανάπτυξη του νεογνού», καταλήγει.
Στο μαιευτήριο ή στο νοσοκομείο τα νεογνά είναι εκτεθειμένα σε πολλές ενδονοσοκομειακές μολύνσεις και ασθένειες, από τις οποίες κινδυνεύουν πολύ περισσότερο τα πρόωρα νεογνά που έχουν μειωμένο σωματικό βάρος, γι' αυτό και οι νεογνολόγοι δίνουν άμεση προτεραιότητα στην αύξηση του σωματικού βάρους. Η μείωση του ρυθμού του μεταβολισμού που προκαλείται από τη συστηματική ακρόαση της μουσικής του Μότσαρτ, οδηγεί στην ταχύτερη αύξηση του σωματικού τους βάρους και επομένως συμβάλλει έμμεσα και στην προστασία των νεογέννητων από διάφορες ασθένειες.


Η Γη αλλάζει το χρώμα των αστεροειδών

Μπορεί οι αστεροειδείς να απειλούν τη Γη αλλά ο πλανήτης μας, με τη σειρά του, βρίσκει τρόπο να τους «εκδικείται». Η Γη αλλάζει το χρώμα των αστεροειδών, ταρακουνώντας τους καθώς περνούν από δίπλα της, σύμφωνα με τους επιστήμονες.




Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι έλυσαν το μυστήριο: γιατί οι μετεωρίτες που προσγειώνονται στη Γη, έχουν διαφορετικό χρώμα από τους αστεροειδείς του διαστήματος.
Προηγούμενες έρευνες έχουν ήδη αποδείξει ότι η ηλιακή ακτινοβολία στο διάστημα κάνει πιο κόκκινη την επιφάνεια των αστεροειδών, καθώς ο ηλιακός άνεμος "καίει" την επιφάνειά τους και αλλοιώνει τα μέταλλά τους –σαν ηλιοκαμένοι. Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις, οι μετεωρίτες που φτάνουν στον πλανήτη μας ή αυτοί που περνούν από κοντά και μελετώνται με υπέρυθρα τηλεσκόπια, έχουν χάσει αυτό το κόκκινο χρώμα.
Ο επικεφαλής της έρευνας, Ρίτσαρντ Μπίνζελ του πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ εξήγησε στο BBC News ότι "όταν οι αστεροειδής πλησιάζουν τη Γη, πραγματοποιούνται σεισμικές δονήσεις, που είναι τόσο ισχυρές ώστε οι αστεροειδείς χάνουν την επιφάνειά τους - ξεφλουδίζουν"
Οι περισσότεροι αστεροειδείς, αντίθετα από ό,τι γενικώς πιστεύεται, δεν είναι συμπαγείς μονόλιθοι από πέτρα ή μέταλλα, αλλά μάλλον σωροί από πέτρες και χαλίκια σαν "μπάζα", με αποτέλεσμα να είναι εύκολη η αναδιάταξη των υλικών της επιφάνειάς τους από τις σεισμικές δονήσεις που τους προκαλεί η Γη, κάτι που φέρνει στην επιφάνεια φρέσκα υλικά που βρίσκονταν προηγουμένως θαμμένα κάτω από τα επιφανειακά, τα οποία είχαν κοκκινίσει από το "έγκαυμα" της ηλιακής ακτινοβολίας.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Μπίνζελ, όσο πιο κόκκινος είναι ένας αστεροειδής, τόσο πιθανότερο είναι να μην πλησίασε τη Γη και, αντίθετα, όσο πιο "χλωμός", τόσο πιθανότερο ότι πέρασε από κοντά της - ή έπεσε πάνω της. Η ανακάλυψη ίσως βοηθήσει τους επιστήμονες να αποκρούσουν καλύτερα μια πιθανή μελλοντική επικείμενη πρόσκρουση ενός ουράνιου "επισκέπτη" στον πλανήτη μας. Η πιο κοντινή περίπτωση είναι του "Άποφι", πλάτους 270 μέτρων, που το 2029 αναμένεται να περάσει σε απόσταση λιγότερη των 35.000 40.000 χλμ. από τη Γη, κοντινότερη και από την τροχιά αρκετών τηλεπικοινωνιακών δορυφόρων.
Οι αστεροειδείς συνήθως έχουν σχήμα πατάτας και προέρχονται από τη ζώνη του ηλιακού συστήματος ανάμεσα στον Άρη και το Δία. Μια ασθενής βαρύτητα τούς συγκρατεί ενωμένους, αν και συχνά διασπώνται σε δύο ή περισσότερα κομμάτια.


15/1/10

Οι αρχαιότερες πατημασιές τετράποδου στη Γη




Οι πρώτοι τετράποδοι πρόγονοι των σύγχρονων θηλαστικών, ερπετών και πουλιών εξήλθαν από τη θάλασσα και πρωτοπερπάτησαν στη Γη εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες. Αυτό δείχνουν τα αρχαιότερα ίχνη από απολιθωμένες πατημασιές ενός αινιγματικού -εξαφανισμένου προ πολλού- τετράποδου, οι οποίες ανακαλύφθηκαν στην Πολωνία και χρονολογούνται πριν 397 εκατ. χρόνια.
Σύμφωνα με τους Πολωνούς και Σουηδούς ερευνητές, το εύρημα πρέπει να οδηγήσει σε αναθεώρηση των δεδομένων για μια κρίσιμη περίοδο στην εξελικτική ιστορία του πλανήτη μας, όταν τα πρώτα τετράποδα σπονδυλωτά, προερχόμενα από τις θάλασσες, «μετέτρεψαν» τα πτερύγιά τους σε πόδια, περπάτησαν στη Γη και σταδιακά έγιναν δεινόσαυροι, θηλαστικά και, τελικά, άνθρωποι.
Το ενδιάμεσο στάδιο, σύμφωνα με την έως τώρα κυρίαρχη θεωρία, ήταν ψάρια με κεφάλι και σώμα τετράποδου, τα οποία όμως είχαν ακόμα τα πτερύγιά τους αντί για χέρια και πόδια.
Το Τικτααλίκ

Το πιο διάσημο «ενδιάμεσο πλάσμα» ήταν το Τικτααλίκ, ένα μεγάλο ψάρι του ρηχού νερού, απολίθωμα του οποίου έχει βρεθεί το 2006 σε ένα νησί του αρκτικού Καναδά, 1.000 χιλιόμετρα νοτιότερα του βόρειου Πόλου και το οποίο έζησε πριν 375 εκατομμύρια χρόνια.
Σύμφωνα με την παλαιοντολόγο Τζένι Κλακ, η νέα ανακάλυψη «ανατρέπει όλη την ιστορία για την έξοδο των ζώων από το νερό». Οι πατημασιές «χεριών» και «ποδιών», πλάτους έως 26 εκατοστών (άρα το τετράποδο πρέπει να είχε μήκος περίπου δυόμιση μέτρων), που παρουσιάζονται σε σχετική εργασία υπό την Περ Αλμπεργκ του σουηδικού πανεπιστημίου της Ουψάλα, βρέθηκαν σε ένα εγκαταλειμμένο λατομείο στη νοτιοανατολική Πολωνία, από ερευνητές του πανεπιστημίου της Βαρσοβίας και η χρονολόγησή τους έγινε με βάση την ηλικία των πετρωμάτων που τα περιέβαλαν και τα οποία ανάγονται στη Μέση Δεβόνιο περίοδο.
Στην ξηράΜέχρι σήμερα, τα αρχαιότερα ίχνη βαδίσματος τετράποδων στη Γη ήταν ηλικίας 385 εκατ. ετών, αλλά η νέα ανακάλυψη παραπέμπει σε αρκετά εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα. Αν και μερικά από τα ίχνη είχαν πιθανώς γίνει σε ρηχά νερά με λασπωμένο βυθό, είναι σαφές από το καθαρό σχήμα των δαχτύλων των ποδιών και από τη φύση των γεωλογικών ιζημάτων ότι οι πρόγονοι εκείνοι των σημερινών ζώων περνούσαν ένα μέρος της ζωής τους και στην ξηρά.
Πολλά από τα αποτυπώματα είναι πολύ καθαρά για να έχουν γίνει κάτω από το νερό. Δεν βρέθηκε ίχνος από σύρσιμο του σώματος, άρα το τετράποδο (πιθανώς σε σχήμα σημερινού κροκόδειλου) πρέπει να έπλεε στο νερό και ταυτόχρονα να περπατούσε στο λασπώδη βυθό, όταν βρισκόταν μέσα στο ρηχό νερό.
Το εύρημα επίσης ανατρέπει την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι τα τετράποδα αποίκισαν την ξηρά προερχόμενα από τοποθεσίες του γλυκού νερού, όπως λίμνες και κοίτες ή δέλτα ποταμών. Αντίθετα, ενισχύεται πλέον η θεωρία ότι τα πρώτα αμφίβια ζώα προήλθαν από παραθαλάσσιες τοποθεσίες αλμυρού νερού, όπως οι κοραλλιογενείς λιμνοθάλασσες.




Και…θεραπευτικό το μακιγιάζ της Κλεοπάτρας

Το μακιγιάζ της Κλεοπάτρας είχε, εκτός από αισθητική, και ιατΠροσθήκη  εικόναςρική αξία.


Οι αρχαίες Αιγύπτιες χρησιμοποιούσαν εντυπωσιακά μακιγιάζ στο πρόσωπο, ιδίως γύρω από τα μάτια, και η διάσημη προτομή της πανέμορφης Κλεοπάτρας αποτελεί κλασικό παράδειγμα. Τώρα, μια ομάδα Γάλλων επιστημόνων ανακάλυψε ότι το μέικ-απ δεν είχε μόνο νόημα ως καλλωπιστικό στοιχείο ή ως «φυλαχτό» από το «κακό μάτι» των άλλων (κυρίως γυναικών που ζήλευαν την ομορφιά της γειτόνισσας), αλλά επίσης οι γυναίκες το φορούσαν για να προστατευθούν από ασθένειες των ματιών.
Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι, πριν περίπου 4.000 χρόνια, παρήγαγαν μακιγιάζ που χρησιμοποιούσαν για να τονίζουν και να διακοσμούν τα μάτια τους. Οι ουσίες παράγονταν από μόλυβδο και μίγματα από άλατα μολύβδου κυρίως και χρειάζονταν μέχρι και ένα μήνα για να παρασκευασθούν.
«Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι επίσης είχαν προσέξει ότι το μακιγιάζ είχε ιατρικές ιδιότητες και ήθελαν να καταλάβουν πώς ακριβώς αυτό συνέβαινε», δήλωσε ο Φιλίπ Ουαλτέρ, επικεφαλής των ερευνητών του μουσείου του Λούβρου και του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας (CNRS), που δημοσίευσαν τη σχετική εργασία στο περιοδικό «Analytical Chemistry» (Αναλυτική Χημεία) της Αμερικανικής Χημικής Εταιρίας, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο.
Αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι ο μόλυβδος (μολύβι) είναι επιβλαβής, οι Γάλλοι ερευνητές, κάνοντας χημικά πειράματα, με τη βοήθεια ενός μικροσκοπικού ηλεκτροδίου με μέγεθος το ένα δέκατο της ανθρώπινης τρίχας, διαπίστωσαν ότι σε πολύ χαμηλές δόσεις η συγκεκριμένη ουσία δεν σκοτώνει τα κύτταρα. Αντίθετα, επιβεβαίωσαν (και έτσι δικαίωσαν τους αρχαίους) ότι, σε χαμηλή δοσολογία, ο μόλυβδος παράγει ένα μόριο (μονοξείδιο του αζώτου) που ενεργοποιεί τις άμυνες του ανοσοποιητικού συστήματος και καταπολεμά τα βακτήρια σε περίπτωση μόλυνσης του ματιού, κάτι που θα πρέπει να συνέβαινε συχνά στην αρχαιότητα.

Πηγή:http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_08/01/2010_317347